رسم‌الخط عربی‌اش همین است و در زبان فارسی، رحمان هم نوشته می‌شود و هر دو صحیح است.

 

از ریشه ر ح م... صفت‌مشبهه. کسی که رحم می‌کند. می‌بخشد. ترجمه‌اش را شنیده‌ایم: بخشاینده

 

یک نکته از باب وَذَکِّرْ فَإِنَّ ٱلذِّکْرَىٰ تَنفَعُ ٱلْمُؤْمِنِینَ

 

یکی از مراتب توحید، توحید صفاتی است. یعنی همه اسما/صفات الهی، عین ذات هستند. ذات الهی مرکب نیست، واحد/احد/یگانه است.

تجزیه نمی‌شود که بخشی رحمانیت باشد، بخشی قهاریت و بخشی خلاقیت.

 

تک‌تک صفات، همه ذات‌الهی را دربرگرفته‌است.

به تشبیه زمینی مثل منشور که هر بار از جهتی نگریسته می‌شود، اما یک شی‌ء است.

رحمن

اولین صفتی است که بعد الله می‌آید و توصیه‌شده شروع هر کاری بلند بگوییم: بسم‌الله الرحمن الرحیم

 

غریب نامی است این نام بلند مرتبه

وقتی خدای متعال جل‌و جلاله و عظم شأنه اراده می‌کنند درباره قدرتشان حرف بزنند، می‌فرماید: ٱلرَّحمَٰنُ عَلَى ٱلعرشِ ٱستَوَىٰ

آیه‌ای نشانگر استیلا،سلطه و عظمت الهی نسبت به مخلوقات

 

به نظر بیشتر به سیاق کلام نمی‌خورد که یکی از اسامی سنگین و وزین مثل عظیم، کبیر و... بکار می‌رفت؟!

اما فرمود: الرحمن...

 

یعنی خدای متعال با رحمانیتش استیلا دارد...

شاید بشود معنا کرد، کمی لطیف

 

خدا هوای همه را دارد. 

خدای ما با مهرش، محبتش، بالاتر از آن رحمانیتش، هوای همه‌مان را دارد، از همه جهت، در همه حال...

 

حواسمان هست؟!

 

اضافه‌نوشت: مثل مادر

البته درست‌تر این است که بگوییم مادرها شبیه خدا می‌شوند.